ปากีสถานเป็นประเทศพหุชาติพันธุ์ที่ถึงแม้จะก่อตั้งขึ้นบนพื้นฐานของศาสนาอิสลาม แต่ความแตกต่างทางชาติพันธุ์ ภาษา และวัฒนธรรม ก็เป็นรากฐานของความตึงเครียดภายในประเทศมาอย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างชาว ปาทาน (Pashtuns) และชาว ปัญจาบ (Punjabis) ซึ่งเป็นชนกลุ่มหลักสองกลุ่ม
1. ความแตกต่างทางชาติพันธุ์และวัฒนธรรม
ชาวมุสลิมปาทานและปัญจาบแตกต่างกันโดยพื้นฐาน:
ลักษณะ ชาวมุสลิมปาทาน (Pashtuns) ชาวมุสลิมปัญจาบ (Punjabis)
ชาติพันธุ์ ปาทาน อิหร่านตะวันออก เน้นระบบชนเผ่าและตระกูลที่เข้มงวด
ชาวปัญจาบ ชาติพันธ์ อินโด-อารยัน ปัญจาบ สังคมมีความหลากหลายและยืดหยุ่นกว่า
ภาษา ปัชโต (Pashto)
ปัญจาบภาษา ปัญจาบี (Punjabi)
พื้นที่หลัก จังหวัดไคเบอร์ปัคตูนควา (KPK) และอัฟกานิสถาน
ชาวปัญจาบ จังหวัดปัญจาบ (เป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจ)
ค่านิยมหลัก ยึดถือหลัก ปัชตูนวลี (Pashtunwali) ซึ่งเน้นเกียรติยศและอาจถูกตีความว่าขัดขวางการศึกษาสมัยใหม่ (โดยเฉพาะสตรี)
ปัญจาบ ค่านิยมหลักวัฒนธรรมใกล้เคียงอินเดียตอนเหนือและมีความเป็นเมืองสูงกว่า
2. อิทธิพลและการครอบงำของผู้ปกครองปัญจาบ
ชาวปัญจาบเป็น ชนกลุ่มที่มีอำนาจครอบงำ (Dominant Ethnic Group) ในปากีสถาน ซึ่งเป็นชนวนของความเหลื่อมล้ำทางชาติพันธุ์:
อำนาจทางการเมืองและการบริหาร: ชาวปัญจาบเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่มีจำนวนประชากรมากที่สุด และมีสัดส่วนที่นั่งในรัฐสภาแห่งชาติมากกว่า 50% ทำให้พวกเขาสามารถกำหนดทิศทางนโยบายของรัฐได้อย่างเบ็ดเสร็จ
การครอบงำในสถาบันหลัก: ชาวปัญจาบมีอำนาจเหนือกว่าในสถาบันที่มีบทบาทสำคัญที่สุดของประเทศ ได้แก่ กองทัพ (Military) และ ระบบราชการพลเรือน (Bureaucracy) ในตำแหน่งระดับสูง ซึ่งสร้างความรู้สึกว่าการบริหารประเทศไม่เป็นกลางทางชาติพันธุ์
การด้อยค่าและการเหมารวม: ความรู้สึกของการถูกครอบงำนี้นำไปสู่ความตึงเครียด โดยกลุ่มชาติพันธุ์อื่น เช่น ปาทาน มักรู้สึกว่าถูก ด้อยค่า ถูก ทำให้เป็นชายขอบ หรือถูก เหมารวม ในทางลบจากสถาบันหลักของรัฐที่ได้รับอิทธิพลจากปัญจาบ
3. ช่องว่างและความเหลื่อมล้ำทางการศึกษา
ความเหลื่อมล้ำทางชาติพันธุ์แสดงออกอย่างชัดเจนในด้านการศึกษา:
ความเหลื่อมล้ำของโอกาส: จังหวัดปัญจาบมีโครงสร้างพื้นฐานและโอกาสทางการศึกษาสมัยใหม่ที่ดีกว่า ทำให้ชาวปัญจาบเข้าถึงการศึกษาในระดับอุดมศึกษาและตำแหน่งงานในภาครัฐและเอกชนได้มากกว่า
อุปสรรคทางวัฒนธรรมและภูมิศาสตร์: พื้นที่ของชาวปาทาน โดยเฉพาะในเขตชนเผ่า มีอัตราการรู้หนังสือและการเข้าเรียนต่ำกว่ามาก โดยเฉพาะในกลุ่มสตรี เนื่องจากปัจจัยทางวัฒนธรรม (การตีความปัชตูนวลี) ความไม่มั่นคง และการที่ระบบการศึกษาของรัฐบาล ไม่ได้ให้ความสำคัญกับภาษาและวัฒนธรรมปัชโต อย่างเพียงพอ ทำให้เกิดความรู้สึกว่าระบบการศึกษากระแสหลักพยายามกลืนกินอัตลักษณ์ของพวกเขา
ความพยายามแก้ไข: มีความพยายามที่จะลดช่องว่างนี้ โดยใช้สถาบันดั้งเดิมของปาทาน เช่น Jirga (สภาผู้อาวุโส) และการตีความหลักการทางศาสนาใหม่ เพื่อส่งเสริมให้ผู้นำชุมชนสนับสนุนการศึกษาสมัยใหม่แก่บุตรหลาน โดยเฉพาะเด็กผู้หญิง
โดยสรุป ความแตกต่างระหว่างชาวมุสลิมปาทานและปัญจาบไม่ใช่แค่เรื่องของเชื้อชาติและวัฒนธรรม แต่เป็นเรื่องของ ความเหลื่อมล้ำทางอำนาจ ที่กลุ่มปัญจาบมีอิทธิพลในการกำหนดนโยบายและทิศทางของประเทศอย่างมหาศาล ซึ่งเป็นรากฐานของความตึงเครียดทางชาติพันธุ์ในปากีสถาน
แหล่งอ้างอิง
ข้อมูลเกี่ยวกับความเหลื่อมล้ำทางชาติพันธุ์ในปากีสถาน (โดยเฉพาะความรู้สึกถูกทำให้เป็นชายขอบของปาทาน)
ข้อมูลเกี่ยวกับอิทธิพลของชาวปัญจาบในกองทัพและระบบราชการของปากีสถาน
ข้อมูลเกี่ยวกับความแตกต่างทางการศึกษาและวัฒนธรรมระหว่างปาทาน (Pashtunwali) และปัญจาบในปากีสถาน
รายงานเกี่ยวกับจำนวนที่นั่งของจังหวัดปัญจาบในรัฐสภาแห่งชาติและอัตราการเข้าถึงการศึกษา
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น
โปรดใช้วิจารณญานในการแสดงความคิดเห็น